Ölücez Be Hafız ..

   İnsanı bu fani dünyadan alıp ebediyete götüren, sevdiklerinden ayıran ve yaşamımızın aslında bir pamuk ipliğine bağlı olduğunu bize her defasında hatırlatan, soğuk, çok soğuk ölüm.. 

  

   Hemen hemen her gün televizyonda,çevremizde, orda, burda ölüm haberleri duyarız. Kimisi trafik kazasına kurban gitmiştir kimisi daha gençliğinin en güzel çağların da amansız bir hastalığa yenik düşerek hasretle,yaşayamadığı günlere olan özlemle kapatmıştır gözlerini bu yalan dünyaya.. Hep çok uzak gelmiştir ölüm bizlere,ne de olsa ölen kişi biz ya da sevdiklerimiz değil ya ! Hiç gelmeyecek zaten ölüm bize,azrail hiç uğramayacak zaten korkak kalplerimize.

   Ne çok umursamaz yaşıyoruz hayatı,bir saniye sonramız belli değilken gelecek günlerin,ayların hatta yılların programını yapıyoruz en ince ayrıntısına kadar. Hiç düşünmeden ölümü,kendimizi yaşamaya odaklıyoruz, kırıyoruz insanların kalplerini. Biriyle tartışırken ölüm ufakta olsa aklımıza geliyor mu hiç ? Diyor muyuz kendimize eyy insanoğlu nedir bu kavgan nedir alıp veremediğin bu ölümlü dünyadan ? Pardon pardon dedim ya ölüm bize hiç gelmeyecek,geçmeyecek azrail kapımızın önünden (!)

   Çok mu zor sevdiklerimize 'Seni seviyorum,seni gerçekten gönülden seviyorum ' demek ? Çok mu zor ısıtmak kalpleri ufak,tatlı bir sözle,güzelleştirmek hayatı sevgimizle. Ne az seni seviyorum diyoruz annemize,babamıza,kardeşimize, hayat arkadaşımıza ve dostlarımıza. Esirgiyoruz onlardan bu insanı rahatlatan cümlelerimizi. Bir gün göçüp gittiklerinde bu dünyadan, kalınca yapayalnız bir başımıza,o zaman ah ben ne yaptım,neden kalbini kırdım annemin,babamın,arkadaşımın demeyecek miyiz? Hiç mi üzülmeyeceğiz miyiz gidenlerin arkasından söyleyemediklerimize..

   Dünya fani,ölüm ani be azizim.. Kimin ne zaman ve nerede öleceği,hangi yarım kalmışlıklarla gideceği belli mi sanki ? Değil dostum,hiç değil hemde.. Vakit varken,henüz ölmemişken,hala yaşıyorken bu sahte dünyayı, sevdiklerimize kendimize verelim o hep esirgediğimiz sevgimizi,değerimizi. Canlandıralım solmuş bozkırlarımızı,baharla beraber gelsin çiçekler ömrümüze.. Karda açan bembeyaz kardelen sevincinde haykıralım sevdiklerimize onların bizim için ne kadar değerli olduklarını. Onlar olmadan hep bir yanımızın ne kadar boş kalacağını iliklerimize kadar hissettirelim.. 

   Demem o ki azizim, sevelim , sevilelim ama en önemlisi bunu mutlaka ama mutlaka dile getirelim. İçimizden severek olmaz,onu hissettirmeye çalışalım. Bir kuyu hiç açılmadan değerli olur mu ? Biliriz ki orda su vardır ama o suyu kullanamadıktan sonra ne işimize yarar ya da ne kadar değeri kalır ki yanımızda. Sevgimiz de su gibi ancak işe yaradığında,kırılan yanlarımızı kapattığında değer kazanacak. 

   Ama en asıl demem o ki ; Ölücez be hafız ! Kalp kırmadan yaşa,sevdiğini haykır, erteleme hiç bir şeyini.. 

Candan Erçetin-Yalan