Ölmesin Çocuklar !

   Sosyal paylaşım hesaplarımın hemen hepsinde,tek bir fotoğraf görür oldum son zamanlarda. Tüm masumluğuyla, kıyıda sonsuzluğa göç etmiş bir melek.. Uzun uzun bakamadım fotoğrafa. İçim acıdı. Daha da kanadı kabuk bağlamayan yaralarım. Cıvıl cıvıl  gülüşlerini duymak varken, sağır eden sessizliklerine dayanamıyorum bebeklerin.. 

   Gözümü her kapattığımda o bebeğin çaresizce çırpınışları canlanıyor zihnimde. Nasıl kurtarmaya çalıştı kendini o koskoca denizden?  Bu zamana kadar ona yaşam kaynağı olan su , neden canını almak için içine çekiyor şimdi ? 

   Eskiden sahil kenarına oturup bir sıcak çay yudumladığımız da keyfimizi kaçıran tek şey ; kıyıya vuran dalgaların üstümüzü ıslatması olurdu. Şimdi yüreğimizi sızlatan, içimizi paramparça eden, masum bir meleğin kıyıya vurması.. Hiç yakışmadı sana koca mavi !

   Ne güzel demiş bir şairimiz: ''İnsandık, dalgalar vururdu sahile. İnsanlığı yitirdik hayvanlar sahile vurdu.Artık insanlar vuruyor sahile.. Peki biz neyiz şimdi? '' diye.. Sahi biz neyiz şimdi ? Neden bu sessiz kalışlarımız. Nerde o insan haklarına saygılı ülkeler, insanlar.. 

   Tüm dünya sessizliğe büründük olan bitene sadece uzaktan bakıyoruz. Affetme bizi meleğim. Seni ve nicelerini bu duruma düşürenleri hele hiç affetme. Kanla beslenen kansızları bir bir şikayet et yüce yaradana..

   Cennetin en güzel melekleri,huzurla dolun !